وفا

امشب دوباره خاطره آخرین نگاه

بیدار گشته در دل ماتم فزای من

آن سال ز یاد خویش برون رفته ام که باز

ترسم عیان کند دل من ماجرای من

در لابلای عطر دل انگیز پونه ها

دیگر نمی خزد ز لب ما سرود عشق

همراه موج های کف آلود آب ها

دیگر نمی رود همه شب یادبود عشق

رفت آن که شام گه من و تو در کنار هم

زیر درخت خنده مستانه می زدیم

با دست های لاغر و انگشت های خویش

گیسوی سبزه را به چمن شانه می زدیم

با لای لای گرم و نوازشگر نسیم

رفتی به خواب خرم و آسوده شام گه

غافل از آن که چهره خندان و شاد تو

تابنده بود در دل شب زیر نور ماه

اکنون به یاد لذت دیدار آخرین

اشکی فشاندمت بشب تار انتظار

دادم بدست باد پیام وفای خویش

                           ستایش